Parafia p.w. Matki Bożej Królowej Polski w Jabłonnie

Wniebowstąpienie Pańskie to kolejna uroczystość po zmartwychwstaniu, która w bezpośredni sposób dotyczy Jezusa Chrystusa. Jest to święto ruchome, które w tym roku przypada w pierwszej połowie maja. Kiedy dokładnie? Wyjaśniamy. Wniebowstąpienie Pańskie jest ważnym momentem w chrześcijaństwie. Wydarzenie to symbolizuje triumf Chrystusa nad grzechem i śmiercią, ale i zapowiada przyjście Ducha Świętego. To dzień obchodzony na pamiątkę przejścia Jezusa do nieba.

Jednak jest to również zapowiedź i obietnica ponownego przyjścia Chrystusa na Ziemię, na koniec czasów, kiedy to ma nastąpić Sąd Ostateczny. Zatem wstąpienie Jezusa do nieba przypomina wiernym o nadziei na życie wieczne i oczekiwaniu na Jego powrót.

Wniebowstąpienie Pańskie 2024. Kiedy wypada?

Uroczystość Wniebowstąpienia Pańskiego jest świętem ruchomym, ponieważ zależy od daty Świąt Wielkanocnych, którą z kolei ustala się na podstawie kalendarza księżycowego. Święta Zmartwychwstania Pańskiego wypadają w pierwszą niedzielę po pierwszej wiosennej pełni księżyca. Z tego powodu dokładna data Wniebowstąpienia Pańskiego może się różnić w różnych latach.

Wniebowstąpienie Pańskie przypada dokładnie 40 dni po Niedzieli Wielkanocnej i wypada w czwartek. Jednak świętowanie tej uroczystości zgodnie z dekretem watykańskiej Kongregacji ds. Kultu Bożego i Dyscypliny Sakramentów może zostać przeniesione na najbliższą niedzielę po tym dniu. Czyli Wniebowstąpienie Pańskie może być obchodzone również w siódmą Niedzielę Wielkanocną.  

Takie rozwiązanie ma umożliwić – tam gdzie Wniebowstąpienie Pańskie nie jest ustawowo wolnym dniem od pracy – większej liczbie wiernych wzięcie udziału w uroczystych mszach świętych. W Polsce skorzystano z tej możliwości, a więc uroczystość Wniebowstąpienia świętujemy w niedzielę, sześć tygodni po Wielkanocy.

9 maja. Zatem w Polsce będziemy świętować ten dzień w najbliższą niedzielę po tym dniu, czyli 12 maja.

Początkowo Kościół świętował Wniebowstąpienie Pana Jezusa razem z tajemnicą Zesłania Ducha Świętego. Jedna rozdzielenie uroczystości nastąpiło już około 370 roku.

Tradycyjnie tego dnia z wystroju kościołów usuwa się symboliczną figurę Chrystusa zmartwychwstałego. Księża odprawiają msze święte w szatach liturgicznych w białym kolorze.

Okres wielkanocny, który przeżywamy, to szczególny czas świętowania zwycięstwa Jezusa Chrystusa nad śmiercią. Czas świętowania zwycięstwa Jezusa nad grzechem, złem i śmiercią, jest również oczekiwaniem na przyjście Nowego Pocieszyciela, czyli Ducha Świętego, który poprzez swoje dary odnawia wspólnotę Kościoła. Duch Święty uzdalnia nas wierzących do świadczenia o Jezusie Chrystusie Zmartwychwstałym wobec współczesnego świata.

Święty Grzegorz Wielki powiedział, że „prawdziwie kocha ten, czyje serce nie zostało zwyciężone przez danie przyzwolenia na grzeszne upodobanie”. Lektura Pisma Świętego, a przede wszystkim wsłuchiwanie się w słowo Boże podczas Liturgii Eucharystycznej, to dar od Stwórcy, który gładzi każdy nasz grzech powszedni i leczy nasze zranione przez grzech sumienie, które jest mieszkaniem samego Boga.

Liturgia słowa ukierunkowana jest dzisiaj na cnotę miłości. Prawdziwa miłość pochodząca od Boga, wlewająca w nasze serca Chrystusowy pokój, może przezwyciężyć każdy nasz grzech. Dzięki miłości od Stwórcy możemy zmartwychwstać z grzechu do łaski.

3 maja Kościół katolicki w Polsce obchodzi uroczystość Najświętszej Maryi Panny Królowej Polski.

Nawiązuje ona do ważnych wydarzeń z historii Polski: obrony Jasnej Góry przed Szwedami w 1655 r., ślubów króla Jana Kazimierza – powierzenia królestwa opiece Matki Bożej, a także uchwalenia Konstytucji 3 Maja.

Uroczystość została ustanowiona na prośbę biskupów polskich po odzyskaniu niepodległości po I wojnie światowej. Oficjalnie święto obchodzone jest od 1923 r. W 1920 r. zatwierdził je dla Kościoła w Polsce papież Benedykt XV. Po reformie liturgicznej w 1969 r. święto zostało podniesione do rangi uroczystości.

Święto wyraża wiarę narodu w szczególną opiekę Bożą, jakiej Polacy doświadczali i doświadczają za pośrednictwem Maryi. Jej kult jako Królowej Polski jest bardzo stary. Przykładem może być „Bogurodzica”, najstarsza polska pieśń religijna, która przez wieki pełniła rolę narodowego hymnu.

W czasie najazdu szwedzkiego, 1 kwietnia 1656 r. w katedrze lwowskiej, przed cudownym wizerunkiem Matki Bożej Łaskawej, król Jan Kazimierz złożył uroczyste Śluby, w których m.in. zobowiązywał się szerzyć cześć Maryi, wystarać się u papieża o pozwolenie na obchodzenie Jej święta jako Królowej Korony Polskiej, a także zająć się losem chłopów i zaprowadzić w państwie sprawiedliwość społeczną.

Temu uroczystemu wydarzeniu towarzyszyło odśpiewanie litanii do Najświętszej Panny. Nuncjusz apostolski dodał do tej modlitwy wezwanie „Królowo Korony Polskiej, módl się za nami”, które zgromadzeni biskupi i senatorowie trzykrotnie powtórzyli.

Szczególne związanie kultu Maryi, Królowej Korony Polskiej, z Jasną Górą nastąpiło 8 września 1717 r., kiedy to dokonano koronacji jasnogórskiego obrazu, co uznano za koronację Maryi na Królową Polski.

Wezwanie „Królowo Polski” zostało na stałe wpisane do litanii loretańskiej w 1908 r., kiedy zezwolił na to papież Pius X. W tym samym roku ustanowił on też święto Królowej Polski dla diecezji lwowskiej.

Po uzyskaniu niepodległości przez Polskę biskupi zwrócili się do Stolicy Apostolskiej z prośbą rozszerzenia tego święta na cały kraj. Jako datę zaproponowano dzień 3 maja, na pamiątkę pierwszej polskiej Konstytucji, która realizowała część ślubowań króla Jana Kazimierza. Święto zatwierdzone zostało oficjalnie w 1920 r. przez papieża Benedykta XV.

W 300. rocznicę królewskich ślubów, nową ich wersję opracował przebywający wówczas w miejscu internowania Prymas Polski kard. Stefan Wyszyński.

Jasnogórskie Śluby Narodu – po uwolnieniu Prymasa – złożył uroczyście na Jasnej Górze Episkopat Polski 26 sierpnia 1956 r. w uroczystość Matki Boskiej Częstochowskiej w obecności miliona wiernych. 10 lat później, 3 maja 1966 r. tam właśnie odbyły się centralne uroczystości milenijne chrztu Polski. Dokonano wówczas aktu zawierzenia Matce Bożej i powierzenia narodu polskiego Jej opiece na kolejne 1000 lat.

W dzisiejszą niedzielę powracamy do Wieczernika. Powracamy do wydarzeń, które miały miejsce tuż przed męką, śmiercią i zmartwychwstaniem Jezusa. Możemy zauważyć, jak po wyjściu Judasza z Wieczernika zmienia się atmosfera, jak zmienia się klimat wśród tam przebywających. Jezus, przebywając na ziemi wśród swoich uczniów, pragnie im pozostawić bardzo ważne przykazanie: Przykazanie nowe daję wam, abyście się wzajemnie miłowali, tak jak Ja was umiłowałem; żebyście i wy tak się miłowali wzajemnie. Po tym wszyscy poznają, że jesteście uczniami moimi, jeśli będziecie się wzajemnie miłowali (J 13, 34-35).

Papież Franciszek w rozważaniu przed modlitwą Anioł Pański mówił:

(…) Miłość jest miarą wiary, a wiara jest duszą miłości. Nie możemy już teraz oddzielać życia religijnego, pobożności od posługi dla braci, tych konkretnych braci, których spotykamy. Nie możemy już teraz oddzielać modlitwy, spotkania z Bogiem w sakramentach od słuchania bliźniego, bycia blisko jego życia, a szczególnie jego ran. Pamiętajcie o tym: miłość jest miarą wiary. Jak bardzo kochasz? I każdy sobie odpowiada. Jaka jest Twoja wiara? Moja wiara jest taka, jak miłuję. Wiara zaś jest duszą miłości. (…) I musimy zadać sobie pytanie, czy kiedy spotykamy jednego z tych braci, potrafimy w nim rozpoznać oblicze Boga: czy jesteśmy do tego zdolni?

W tę niedzielę – Niedzielę Dobrego Pasterza – warto się zastanowić, kto jest moim Pasterzem? Kto jest naszym Pasterzem? Czy Go znamy? Czy znamy Jego głos? Owce znają głos swojego pasterza i tylko za nim idą – innego nie posłuchają. Dlatego tak ważne jest, aby słuchać Dobrego Pasterza.

On cierpiał i trzeciego dnia Zmartwychwstał dla naszego usprawiedliwienia. W Jego Imię jest głoszone wszystkim ludziom nawrócenie i odpuszczenie grzechów. Kto wierzy w Niego i zachowuje Jego przykazania, ten prawdziwie jest uczniem Pańskim, w którym Miłość Boża jest doskonała.