Autor: Jurek

Pewnego dnia do pustelnika przyszedł człowiek, który postanowił opowiedzieć mu, jaki jest dobry. Mówił: wspomagam ubogich, modlę się regularnie, angażuję się w życie mojej wspólnoty i wszędzie cieszę się szacunkiem.

Pustelnik spojrzał na niego i powiedział: Nazywasz siebie dobrym. Ale mam pewną propozycję. Idź do domu i zapytaj żonę, co do ciebie czuje. Idź do swoich dzieci i zapytaj, co o tobie myślą. Idź do swoich sąsiadów i zapytaj, co o tobie mówią. A potem wróć do mnie i powiedz mi, jaki dobry jesteś. Nikt lepiej nie widzi małych i dużych błędów od tych, którzy żyją z tobą na co dzień.

W dzisiejszej Ewangelii spotykamy Jezusa, który pyta swoich uczniów o opinie na swój temat: Za kogo uważają Mnie ludzie? (Mk 8, 27). Niektórzy widzieli w Nim nowego Jana Chrzciciela, inni Eliasza, którego powrotu wielu oczekiwało, a jeszcze inni po prostu widzieli w Nim nowego proroka (por. Mk 8, 28), który raz po raz pojawiał się w historii ludu Bożego, a potem popadnie w zapomnienie. Ludzie porównywali Jezusa ze znanymi wzorami do naśladowania.

Kiedy Jezus chciał się dowiedzieć od uczniów, którzy spędzali z Nim dużo czasu, kim dla nich jest, zadał im pytanie A wy za kogo Mnie uważacie? Odpowiedział Mu Piotr: Ty jesteś Mesjasz (Mk 8, 29), czyli posłany przez Boga, którego wielu oczekiwało. Jezus spotyka się więc ze strony Piotra z największym uznaniem, jakie można było wówczas sobie wyobrazić.

Piotr często spontanicznie wyznawał wiarę w Syna Bożego, ale często też musiał przyznawać się, że Jezus nie odpowiadał jego wyobrażeniu. I również w tej dzisiejszej Ewangelii dokonuje się taki zwrot, dokonuje się coś nieoczekiwanego. Jezus mówi o swoim cierpieniu, śmierci i zmartwychwstaniu. I właśnie przez te słowa burzy całe wyobrażenie Piotra o Mesjaszu. Według niego cierpienie i śmierć po prostu nie pasują do Mesjasza. To, co ludzkie, przysłoniło to, co Boże. Dlatego musi usłyszeć twarde i bolesne słowa: Zejdź Mi z oczu, szatanie, bo nie myślisz o tym, co Boże, ale o tym, co ludzkie (Mk 8, 33).

Jezus w taki sposób pragnie ukazać Piotrowi, że wyznanie wiary ma sens wyłącznie wtedy, kiedy wiąże się z nim zmiana sposobu myślenia – patrzeć na nasze życie z perspektywy Boga. Nie możemy bowiem zaprzeczyć, że również nam ta zmiana sposobu myślenia przychodzi z trudem, że i my niejednokrotnie stworzyliśmy sobie obraz Jezusa na swój własny użytek, Jezusa, który nam odpowiada.

Cesarz Aleksander Wielki, który w IV wieku p.n.e. zbudował ogromne imperium, pewnego dnia stanął w obliczu żołnierza, który zaniedbywał swoje obowiązki.

Jak masz na imię? – zapytał cesarz.

Aleksander – brzmiała odpowiedź.

Więc nosisz moje imię – warknął cesarz. Człowieku, stań się tym, kim jesteś – albo porzuć swoje imię!

Podobnie, jak wielu ludzi, nazywamy siebie chrześcijanami. Ale gdyby Jezus Chrystus przyszedł i zapytał nas: Jak myślisz, kim jestem? Kim jestem dla ciebie?
Co robisz, aby pokazać, że w Mnie wierzysz? Co bym mu odpowiedział?

Wierzymy w Jezusa Chrystusa i chcemy do Niego należeć. Świadczy o tym nasza obecność tutaj w kościele. Musimy jednak starać się o to, by nasz obraz Jezusa Chrystusa nie był tylko obrazem moich wyobrażeń, ale bym umiał przyjąć Go z całą prawdą, takim, jakim jest, takim, jakim dał nam się poznać. A poznawszy Go, bym umiał Go naśladować.

 

Apostoł Jakub mówi dzisiaj bardzo jasno: potrzebna jest wiara, która nie tylko wyznaje Boga i Jezusa Chrystusa jako Zbawiciela ludzi, ale która ma wpływ i sprawdza się w życiu codziennym. Chodzi o wiarę przeżywaną, która obejmuje także akty miłości. Nie wystarczyłoby, gdyby wierzący po prostu skierowali kilka pobożnych słów do swoich braci i sióstr w potrzebie, zamiast skutecznie im pomóc. Taka wiara nie może bowiem zbawić ludzi, a jedynie wiara, która skuteczna jest w miłość! Wiara, którą wyznajemy tydzień po tygodniu podczas Mszy Świętej, musi przynosić owoce w życiu.

Prośmy więc dzisiaj Boga, aby umacniał naszą wiarę. Aby nasza wiara stawała się rzeczywistą odpowiedzią, że w Jezusie Chrystusie odnajdujemy Mesjasza i abyśmy tą naszą wiarę umieli potwierdzać czynami.

Effatha – to znaczy: Otwórz się! (Mk 7, 34) – te słowa wypowiada w Ewangelii Jezus do głuchoniemego, któremu przemierzając posiadłości Dekapolu, przywraca słuch i mowę. To uzdrowienie nawiązuje do mesjańskiego proroctwa, które wybrzmiewa w pierwszym czytaniu: Wtedy przejrzą oczy niewidomych i uszy głuchych się otworzą. Wtedy chromy wyskoczy jak jeleń i język niemych wesoło wykrzyknie (Iz 35, 5-6). To Jezus jest Mesjaszem, który wypełnia starotestamentalne proroctwa. Historia uzdrowienia, którą przedstawia nam dzisiejszy fragment Ewangelii, mówi nie tylko o przywróceniu zdrowia fizycznego, ale również i duchowego. Perykopa wskazuje nam, że człowiek potrzebuje otwarcia na Boga i na Jego słowo.

Otwarcie na Boga bywa niekiedy wymagające i trudne. W drugim czytaniu św. Jakub przestrzega braci w wierze, aby nie wynosili ludzi bogatych nad biednych: Bracia moi, niech wiara wasza w Pana naszego, Jezusa Chrystusa uwielbionego, nie ma względu na osoby (Jk 2, 1). Wydaje się, że jako ludzie wierzący wiemy doskonale, że człowiek ubogi nie jest w niczym gorszy od zamożnego. Każdy jednak przyzna, że są ludzie, z którymi żyje nam się lepiej, a są tacy, z którymi nie chcielibyśmy mieć wiele wspólnego. Teoretycznie wiemy, że wiara nie ma względu na osoby, ale praktycznie trudno jest wcielić tę zasadę w życie. Jak poradzić sobie w takiej sytuacji? Effatha – to znaczy: Otwórz się! (Mk 7, 34) Otwórz się na Boga i na Jego słowo! Bóg zwraca się do każdego indywidualnie, bo każdego zna i wie, jakie są nasze potrzeby i braki. Jeśli jednak nie otworzymy naszych uszu i naszych serc, Jego wołanie echem odbije się od drzwi. Ale co to znaczy, że mamy się otworzyć?

Kiedy zajrzymy do słownika, przeczytamy w jednej z definicji, że „otworzyć się” to znaczy stać się gotowym i chętnym na zmiany, na przyjęcie czegoś nowego. To określenie trafnie określa jeden z aspektów otwarcia duchowego. Zatem otwarcie się na słowo Boga musi wiązać się z tym, że jestem gotowy na zmiany w moim życiu. Drogą do tej zmiany wskaże mi słowo Boga, a efektem mojej drogi będzie postawa otwartości wobec drugiego człowieka, wyrażająca się w tym, że moje serce nie będzie klasyfikowało ludzi na lepszych i gorszych, ze względu na ich społeczny status, umiejętności, charakter czy usposobienie względem mnie.

Inna definicja „otwarcia się” określa to wyrażenie jako stać się dostępnym. Dostępność wiąże się z dyspozycyjnością do tego, do czego Bóg mnie zaprasza, a często zaprasza mnie do czegoś dla mnie nowego, nieznanego. Zakończyły się wakacje uczniów szkół podstawowych i średnich, trwają jeszcze wakacje studentów i tych, którzy studentami staną się wraz z rozpoczęciem roku akademickiego. Może sam zastanawiasz się, do czego wzywa cię Bóg? Może już to wiesz, ale nie masz odwagi stać się dostępnym, dyspozycyjnym, otwartym na Boga? Może znasz kogoś, kto się waha, kto się boi, np. pójść do seminarium diecezjalnego czy zakonnego? Dodaj mu odwagi, wyślij mu tekst tej Ewangelii.

 

Effatha – to znaczy: Otwórz się! (Mk 7, 34) Otwórz się na słowo Boga, otwórz się na tego człowieka z którym ci może nie po drodze, otwórz się zmiany, otwórz się na coś nowego, stań się dostępnym i dyspozycyjnym dla Boga! Do tego On cię dzisiaj wzywa!

Święto Narodzenia NMP – Matki Bożej Siewnej – 8 września

Co roku 8 września w kalendarzu liturgicznym obchodzimy święto Narodzenia Najświętszej Maryi Panny, które zostało umieszczone 9 miesięcy po Uroczystości Niepokalanego Poczęcia (8 grudnia). Zachęcamy, aby w tym dniu uczestniczyć we mszy świętej w naszym sanktuarium maryjnym i oddać cześć Matce Bożej Łaskawej.

Z pism apokryficznych Protoewangelii Jakuba (powstała ok. 150 r.) dowiadujemy się, że rodzicami Maryi byli pobożni Żydzi: św. Joachim i św. Anna, i że Maryja jako kilkuletnie dziecię została przez rodziców ofiarowana w świątyni, gdzie też zamieszkała.

Tradycja przekazuje, że św. Anna i św. Joachim byli sędziwego wieku i nie mieli dziecka, co było uważane za brak błogosławieństwa Bożego, za karę za grzechy przodków. Anna i Joachim gorliwie prosili Boga o dziecko i Bóg wysłuchał ich próśb w nagrodę za pokładaną w Nim bezgraniczną ufność. Według wszelkich dostępnych przeliczeń, Maryja przyszła na świat pomiędzy 20. a 16. rokiem przed narodzeniem Pana Jezusa.

Pierwsze wzmianki o liturgicznym obchodzeniu narodzin Maryi pochodzą z VI w. Datę 8 września Kościół przyjął ze Wschodu.

Święto Narodzenia Najświętszej Maryi Panny zwane jest także świętem Matki Bożej Siewnej, które zamykało jeden cykl upraw rolnych i rozpoczynało kolejny. Po tym święcie zaczynano jesienną orkę i siew zbóż ozimych. Na Podhalu nazywano je Zitosiewną, gdyż tam wtedy zasiewano żyto. By uprosić sobie dobry urodzaj, zasiew rozpoczynanow w sposób bardzo uroczysty i do ziarna siewnego mieszano ziarno wyłuskane z kłosów, które było wraz z kwiatami i ziołami poświęcane w uroczystość Matki Bożej Zielnej (Wniebowzięcia Matki Bożej). W święto Matki Bożej Siewnej urządza się też dożynki.

Mądrością dla człowieka jest wypełnianie Bożych praw i nakazów, o czym mówi nam Księga Powtórzonego Prawa w pierwszym czytaniu. Nikt z nas nie może do Bożego prawa nic dodawać, ani odejmować, to co otrzymaliśmy od Pana jest darem, przyjęcie i zachowywanie tego daru wyjedna nam u Boga mieszkanie w Jego królestwie, o czym zapewnia nas autor natchniony w psalmie responsoryjnym, a także święty Jakub Apostoł w drugim czytaniu.

Ewangelista Święty Marek podaje nam dzisiaj niektóre zwyczaje i prawa pobożnych Żydów. Jezus nie znosi dawnych przepisów, ale krytykuje postawę faryzeuszów, dla których w pewnym momencie tradycja stała się ważniejsza niż samo Boże Prawo. Jezus uświadamia im, że nieczystość wewnętrznej strony misy o wiele razy gorsza jest niż nieczystość zewnętrzna. Z wnętrza bowiem człowieka pochodzi wszelkie zło i czyni go nieczystym.

31 VIII – kolejna rocznica

Ofiary warszawskich sakramentek

Choć odeszły w opinii świętości, to nie można wynieść ich na ołtarze. Wraz z klasztorem spłonęło bowiem w powstaniu archiwum potrzebnych dokumentów.

Trwa powstanie. Warszawskie benedyktynki sakramentki przerywają klauzurę i otwierają drzwi klasztoru przy Rynku Nowego Miasta, by udzielić schronienia walczącym i mieszkańcom. Po 10 sierpnia powstaje tu szpital. Niemcy wzmagają ostrzał artyleryjski i proponują zakonnicom, że przerwą atak, gdy te przejdą na ich stronę. Mimo perspektywy śmierci siostry zostają. Część składa akt ofiarowania swojego życia Bogu. „Aby Polska, gdy powstanie, nie była ani biała, ani czerwona, ale Chrystusowa” – miała sformułować swoją intencję jedna z zakonnic.

Ostatniego dnia sierpnia siostry odprawiają nieszpory. Relacjonuje s. Michaela Walicka, kronikarka klasztorna, jedna z niewielu ocalałych: „Cisza, która po tym pełnym zgiełku, wrzawy, huku okresie była przygotowaniem do tej wiekuistej ciszy niebieskiej. I nagle straszliwy huk, ciemność, krzyk ludzki. Całe sklepienie kościoła runęło, grzebiąc pod gruzami zgromadzone dokoła Najświętszego Sakramentu mniszki i około tysiąca osób cywilnych”. Legenda głosi, że w tym momencie w niebo wzbiło się stado białych gołębic. Po akcji ratunkowej spod gruzów wychodzi dwanaście sióstr. Tyle, ile potrzeba do podtrzymania nieustającej adoracji.

Niestety, w pożarze giną dokumenty, bez których ustalenie tożsamości poległych 31 sierpnia sióstr graniczy z cudem. Brak danych blokuje możliwość rozpoczęcia procesu beatyfikacyjnego. – Historię przekazywano z ust do ust i spisywano jeszcze długo potem. Aby uczcić pamięć sakramentek, organizowano nabożeństwa, które gromadziły tłumy – opowiada s. Maria Józefina, która od trzech lat usiłuje skompletować dane o poległych w powstaniu sakramentkach. – Jednak siostry uznały, że rozgłos nie służy kontemplacji i ukrytemu charakterowi zgromadzenia. Mimo to sprawa była wciąż żywa, pojawiali się kolejni świadkowie. Coraz więcej też osób z zewnątrz sugerowało, by rozpocząć proces beatyfikacyjny, co było spójne z naszymi natchnieniami.

Niezwykle trudno udowodnić, że śmierć sióstr była męczeństwem, czyli ofiarą uczynioną z pobudek duchowych, a nie chociażby patriotycznych. Świadczą o tym jedynie strzępy informacji. Jak np. ten, że siostry Stanisława i Modesta 31 sierpnia miały nałożyć swoje najlepsze habity. „Gdy idzie się do Oblubieńca, trzeba ubrać się jak na gody” – mówiły, jakby przeczuwając zbliżającą się śmierć.

Klasztor odwiedziła też siostrzenica poległej pod gruzami s. Barbary Siwek, na temat której zakonnice nie wiedziały praktycznie nic. Przyniosła zdjęcia i list, który w 1943 r. jej ciotka wysłała do swojej siostry. W rodzinie traktowano go jak relikwię. „Każdego dnia jesteśmy przygotowane na śmierć” – widniało w nim zdanie. Z kolei na początku skryptu głoszonych w klasztorze w 1943 r. rekolekcji, który sakramentki ofiarowały w prezencie matce przeoryszy, podpisały się: „Oddane aż do śmierci”. Wiadomo też, że w dniu bombardowania twarze idących ku śmierci zakonnic – nawet tych surowych, powściągliwych i wymagających – lśniły niespotykaną radością i spokojem.

Zbliża się osiemdziesiąta rocznica tragicznego wydarzenia. Choć wciąż więcej znaków zapytania niż wiadomych, siostry wierzą, że w końcu uda się zebrać komplet dokumentów niezbędnych do rozpoczęcia procesu beatyfikacyjnego. Jeśli jesteś świadkiem lub możesz podzielić się wspomnieniami czy pamiątkami związanymi z zakonnicami poległymi 31 sierpnia 1944 r. pod gruzami klasztoru przy Rynku Nowego Miasta 2 w Warszawie, napisz do s. Marii Józefiny na adres: siostry.1944@gmail.com. Każda informacja przybliża do celu, jakim jest ocalenie pamięci o zmarłych w opinii świętości siostrach bohaterkach.

26 sierpnia obchodzona jest uroczystość Najświętszej Maryi Panny Częstochowskiej. Ma ona przede wszystkim charakter dziękczynienia za szczególną rolę Maryi w dziejach całego narodu, jest też wyrazem czci dla jasnogórskiego obrazu Maryi.