Autor: Jurek

Dzisiejsza uroczystość Trójcy Przenajświętszej odsłania przed nami coś z wielkiej tajemnicy Boga. Jest On jeden, święty, wszechmogący, prosty i niezłożony, ale jest w Nim komunia miłości Ojca, Syna i Ducha Świętego. To wymyka się logice naszego ludzkiego myślenia. Boga nie możemy jednak poznać w całej Jego głębi i dlatego wobec Jego tajemnicy stajemy z wiarą. W kaznodziejstwie podaje się różne obrazowe porównania, które mają pomóc pojąć tę tajemnicę. Należy jednak pamiętać, że boską komunię i wspólnotę Osób najlepiej zrozumie ten, kto kocha i trwa we wspólnocie z Bogiem przez wiarę, nadzieję i miłość. Nasza komunia łaski z Bogiem rozpoczyna się w chwili chrztu św. To wtedy Bóg się nam udziela, nie jest na zewnątrz jako przedmiot poznania, ale zamieszkuje w naszym wnętrzu jako umiłowany Gość. Nie tylko Go poznajemy, ale doświadczamy Jego bliskości. W tym ma swoje uzasadnienie Jezusowy nakaz: „Idźcie i pozyskujcie uczniów we wszystkich narodach!”. Kto staje się uczniem, staje się też uczestnikiem tej świętej wspólnoty.

Kościelne święto 50 dni po Wielkanocy. Funkcjonuje pod dwiema nazwami

Zesłanie Ducha Świętego, znane również jako Zielone Świątki to jedno z najważniejszych świąt chrześcijańskich obchodzonych przez wiernych Kościoła katolickiego, prawosławnego oraz protestanckiego. Kiedy wypada w 2024 roku?

Zesłanie Ducha Świętego kończy w Kościele okres wielkanocny. To dzień upamiętniający zstąpienie Ducha Świętego na apostołów, co zgodnie z treścią Nowego Testamentu miało miejsce 50 dni po zmartwychwstaniu Jezusa Chrystusa, czyli w dniu tzw. pięćdziesiątnicy.

Podstawą teologiczną dla tego święta jest fragment z Dziejów Apostolskich (Dzieje Ap., II, 2-4), w którym opisane jest, jak apostołowie zostali napełnieni Duchem Świętym i zaczęli mówić w różnych językach, co było znakiem i darem Ducha Świętego. Ten moment jest uznawany za narodziny Kościoła chrześcijańskiego, gdyż to wtedy apostołowie zostali wyposażeni w moc i odwagę, by głosić Ewangelię.

Z tego fragmentu swój początek wzięła symbolika Ducha Świętego, jaką są ogniste języki, gdyż tak Dzieje Apostolskie opisują jego zesłanie na Apostołów.

Zesłanie Ducha Świętego 2024. Kiedy wypada?

Święto to obchodzone jest 50 dni po Wielkanocy, zawsze w niedzielę. Data jest uzależniona od daty Wielkanocy, która z kolei jest ruchomym świętem. W 2024 roku Święto Zesłania Ducha Świętego obchodzone jest 19 maja.

W Polsce tradycyjnie Zielone Świątki są również dniem, w którym w wielu parafiach młodzi przystępują do sakramentu bierzmowania.

Kościół ma w tej kwestii surowe wymogi. Zawarto je w specjalnym dokumencie

W niektórych regionach możemy spotkać nazewnictwo Wielkanocy jako Biała Pascha, a Zesłanie Ducha Świętego – czerwona, prawdopodobnie dlatego, że dopiero po zstąpieniu Ducha Świętego apostołowie stali się zdolni do dawania świadectwa krwi i męczeństwa za wiarę.

Zesłanie Ducha Świętego jest czasem radości i nadziei dla wszystkich chrześcijan, ponieważ przypomina o obecności Ducha Bożego w życiu Kościoła i w życiu każdego wierzącego. Duch Święty dzięki swoim darom: mądrości, rozumu, rady, męstwa, umiejętności, pobożności i bojaźni bożej uzdalnia wiernych do dojrzałej obecności w świecie.

Wniebowstąpienie Pańskie to kolejna uroczystość po zmartwychwstaniu, która w bezpośredni sposób dotyczy Jezusa Chrystusa. Jest to święto ruchome, które w tym roku przypada w pierwszej połowie maja. Kiedy dokładnie? Wyjaśniamy. Wniebowstąpienie Pańskie jest ważnym momentem w chrześcijaństwie. Wydarzenie to symbolizuje triumf Chrystusa nad grzechem i śmiercią, ale i zapowiada przyjście Ducha Świętego. To dzień obchodzony na pamiątkę przejścia Jezusa do nieba.

Jednak jest to również zapowiedź i obietnica ponownego przyjścia Chrystusa na Ziemię, na koniec czasów, kiedy to ma nastąpić Sąd Ostateczny. Zatem wstąpienie Jezusa do nieba przypomina wiernym o nadziei na życie wieczne i oczekiwaniu na Jego powrót.

Wniebowstąpienie Pańskie 2024. Kiedy wypada?

Uroczystość Wniebowstąpienia Pańskiego jest świętem ruchomym, ponieważ zależy od daty Świąt Wielkanocnych, którą z kolei ustala się na podstawie kalendarza księżycowego. Święta Zmartwychwstania Pańskiego wypadają w pierwszą niedzielę po pierwszej wiosennej pełni księżyca. Z tego powodu dokładna data Wniebowstąpienia Pańskiego może się różnić w różnych latach.

Wniebowstąpienie Pańskie przypada dokładnie 40 dni po Niedzieli Wielkanocnej i wypada w czwartek. Jednak świętowanie tej uroczystości zgodnie z dekretem watykańskiej Kongregacji ds. Kultu Bożego i Dyscypliny Sakramentów może zostać przeniesione na najbliższą niedzielę po tym dniu. Czyli Wniebowstąpienie Pańskie może być obchodzone również w siódmą Niedzielę Wielkanocną.  

Takie rozwiązanie ma umożliwić – tam gdzie Wniebowstąpienie Pańskie nie jest ustawowo wolnym dniem od pracy – większej liczbie wiernych wzięcie udziału w uroczystych mszach świętych. W Polsce skorzystano z tej możliwości, a więc uroczystość Wniebowstąpienia świętujemy w niedzielę, sześć tygodni po Wielkanocy.

9 maja. Zatem w Polsce będziemy świętować ten dzień w najbliższą niedzielę po tym dniu, czyli 12 maja.

Początkowo Kościół świętował Wniebowstąpienie Pana Jezusa razem z tajemnicą Zesłania Ducha Świętego. Jedna rozdzielenie uroczystości nastąpiło już około 370 roku.

Tradycyjnie tego dnia z wystroju kościołów usuwa się symboliczną figurę Chrystusa zmartwychwstałego. Księża odprawiają msze święte w szatach liturgicznych w białym kolorze.

Okres wielkanocny, który przeżywamy, to szczególny czas świętowania zwycięstwa Jezusa Chrystusa nad śmiercią. Czas świętowania zwycięstwa Jezusa nad grzechem, złem i śmiercią, jest również oczekiwaniem na przyjście Nowego Pocieszyciela, czyli Ducha Świętego, który poprzez swoje dary odnawia wspólnotę Kościoła. Duch Święty uzdalnia nas wierzących do świadczenia o Jezusie Chrystusie Zmartwychwstałym wobec współczesnego świata.

Święty Grzegorz Wielki powiedział, że „prawdziwie kocha ten, czyje serce nie zostało zwyciężone przez danie przyzwolenia na grzeszne upodobanie”. Lektura Pisma Świętego, a przede wszystkim wsłuchiwanie się w słowo Boże podczas Liturgii Eucharystycznej, to dar od Stwórcy, który gładzi każdy nasz grzech powszedni i leczy nasze zranione przez grzech sumienie, które jest mieszkaniem samego Boga.

Liturgia słowa ukierunkowana jest dzisiaj na cnotę miłości. Prawdziwa miłość pochodząca od Boga, wlewająca w nasze serca Chrystusowy pokój, może przezwyciężyć każdy nasz grzech. Dzięki miłości od Stwórcy możemy zmartwychwstać z grzechu do łaski.

3 maja Kościół katolicki w Polsce obchodzi uroczystość Najświętszej Maryi Panny Królowej Polski.

Nawiązuje ona do ważnych wydarzeń z historii Polski: obrony Jasnej Góry przed Szwedami w 1655 r., ślubów króla Jana Kazimierza – powierzenia królestwa opiece Matki Bożej, a także uchwalenia Konstytucji 3 Maja.

Uroczystość została ustanowiona na prośbę biskupów polskich po odzyskaniu niepodległości po I wojnie światowej. Oficjalnie święto obchodzone jest od 1923 r. W 1920 r. zatwierdził je dla Kościoła w Polsce papież Benedykt XV. Po reformie liturgicznej w 1969 r. święto zostało podniesione do rangi uroczystości.

Święto wyraża wiarę narodu w szczególną opiekę Bożą, jakiej Polacy doświadczali i doświadczają za pośrednictwem Maryi. Jej kult jako Królowej Polski jest bardzo stary. Przykładem może być „Bogurodzica”, najstarsza polska pieśń religijna, która przez wieki pełniła rolę narodowego hymnu.

W czasie najazdu szwedzkiego, 1 kwietnia 1656 r. w katedrze lwowskiej, przed cudownym wizerunkiem Matki Bożej Łaskawej, król Jan Kazimierz złożył uroczyste Śluby, w których m.in. zobowiązywał się szerzyć cześć Maryi, wystarać się u papieża o pozwolenie na obchodzenie Jej święta jako Królowej Korony Polskiej, a także zająć się losem chłopów i zaprowadzić w państwie sprawiedliwość społeczną.

Temu uroczystemu wydarzeniu towarzyszyło odśpiewanie litanii do Najświętszej Panny. Nuncjusz apostolski dodał do tej modlitwy wezwanie „Królowo Korony Polskiej, módl się za nami”, które zgromadzeni biskupi i senatorowie trzykrotnie powtórzyli.

Szczególne związanie kultu Maryi, Królowej Korony Polskiej, z Jasną Górą nastąpiło 8 września 1717 r., kiedy to dokonano koronacji jasnogórskiego obrazu, co uznano za koronację Maryi na Królową Polski.

Wezwanie „Królowo Polski” zostało na stałe wpisane do litanii loretańskiej w 1908 r., kiedy zezwolił na to papież Pius X. W tym samym roku ustanowił on też święto Królowej Polski dla diecezji lwowskiej.

Po uzyskaniu niepodległości przez Polskę biskupi zwrócili się do Stolicy Apostolskiej z prośbą rozszerzenia tego święta na cały kraj. Jako datę zaproponowano dzień 3 maja, na pamiątkę pierwszej polskiej Konstytucji, która realizowała część ślubowań króla Jana Kazimierza. Święto zatwierdzone zostało oficjalnie w 1920 r. przez papieża Benedykta XV.

W 300. rocznicę królewskich ślubów, nową ich wersję opracował przebywający wówczas w miejscu internowania Prymas Polski kard. Stefan Wyszyński.

Jasnogórskie Śluby Narodu – po uwolnieniu Prymasa – złożył uroczyście na Jasnej Górze Episkopat Polski 26 sierpnia 1956 r. w uroczystość Matki Boskiej Częstochowskiej w obecności miliona wiernych. 10 lat później, 3 maja 1966 r. tam właśnie odbyły się centralne uroczystości milenijne chrztu Polski. Dokonano wówczas aktu zawierzenia Matce Bożej i powierzenia narodu polskiego Jej opiece na kolejne 1000 lat.

W dzisiejszą niedzielę powracamy do Wieczernika. Powracamy do wydarzeń, które miały miejsce tuż przed męką, śmiercią i zmartwychwstaniem Jezusa. Możemy zauważyć, jak po wyjściu Judasza z Wieczernika zmienia się atmosfera, jak zmienia się klimat wśród tam przebywających. Jezus, przebywając na ziemi wśród swoich uczniów, pragnie im pozostawić bardzo ważne przykazanie: Przykazanie nowe daję wam, abyście się wzajemnie miłowali, tak jak Ja was umiłowałem; żebyście i wy tak się miłowali wzajemnie. Po tym wszyscy poznają, że jesteście uczniami moimi, jeśli będziecie się wzajemnie miłowali (J 13, 34-35).

Papież Franciszek w rozważaniu przed modlitwą Anioł Pański mówił:

(…) Miłość jest miarą wiary, a wiara jest duszą miłości. Nie możemy już teraz oddzielać życia religijnego, pobożności od posługi dla braci, tych konkretnych braci, których spotykamy. Nie możemy już teraz oddzielać modlitwy, spotkania z Bogiem w sakramentach od słuchania bliźniego, bycia blisko jego życia, a szczególnie jego ran. Pamiętajcie o tym: miłość jest miarą wiary. Jak bardzo kochasz? I każdy sobie odpowiada. Jaka jest Twoja wiara? Moja wiara jest taka, jak miłuję. Wiara zaś jest duszą miłości. (…) I musimy zadać sobie pytanie, czy kiedy spotykamy jednego z tych braci, potrafimy w nim rozpoznać oblicze Boga: czy jesteśmy do tego zdolni?